Görsel

Ve bir gün, yalnızca iki dizeden oluşan bir Zen-Budacı özünü (şiiri) altüst etti usunu (aklını) da tinini de (ruhunu da): “Doruğa varan yolu bulmak istersen eğer, İnip çıkmakta olan şu adama soruver.” Bu denli kolaydı ha! İyi de, ‘inip çıkmakta olan adam’ın doruk saydığı dorukla ‘kendi’ doruğu örtüşecek miydi bakalım? […]

Gerek ’93 Resimleri, gerekse ‘Acunsal Erk’ten Yansımalar’ adı altında izleyicilere sunulan boyamaların sergi bildirilerinde önemle vurgulanan bir savımız vardı: O boyamaları buncağızın değil, acundaki bir erkin yapageldiğini söylemiş, ‘ben’den soyutlanabildiğimiz oranda sağlıklı, verimli bir fırça’ya dönüştüğümüzün altını çizip durmuştuk. “Hallaç” demiştik, “Mevlâna” demiştik, “İsa, Muhammed, Eckhart, Suzuki” demiş, onların sözlerinden […]

Ot minderde oturmakta olan bilge, ak sakallarını sıvazlayıp gülümsedi. Delikanlı aylar önce yine aynı soruyu sormuş ne var ki bir yanıt alamamıştı. Usundaki soruyla günler ve geceler boyu boğuşup duran genç izdeş, aradığı yanıtı yaşlı bilgeden edinebilme girişimini yinelemişti sonunda: “Aşkınlaşmanın, yetkinliğin gizlerine ilişkin minicik bir örnek de mi sunmayacaksın […]

Günümüz insanının içinde bulunduğu umarsızlık labirentini tanımlamak değil asal amacı sözümüzün, fırçamızın. Ne onun “İyelendiklerim ve tükettiklerim oranında varım!”(1) diyen çarpık kimliğine ve her iyelendiği özdeğin sonuçta küle evrilmesini görmesine, tükettikleriyle orantılı olarak tükenişini de yaşamasına karşın böylesi bir yaşam biçemini sorgulamayışına değineceğiz, ne de sanal dünyasının yaldızları arasında, kırılgan […]